ശ്രുതിഭാവങ്ങള്‍

എന്റെ മുറിയിലെ ജനാലകള്ക്കിന്ന് പതിവില്ലാത്ത തെളിച്ചം
വിങ്ങുന്ന മുറിക്കൊരാശ്വാസമായി തുറന്നിട്ട ജനാലകളിലൂടെ
ഇളം കാറ്റ്, തുറക്കുവാന് വൈകിയതെന്തെന്ന പരിഭവമോടെ.
കാലത്തിന്റെ കണക്കുപുസ്തകത്തില് ഇത്രയും കാലം
എങ്ങിനെയാവും ചേര്ക്കപ്പെട്ടിരിക്കുക?

അകലെ രാത്രിയുടെ അവസാനത്തെ വിനാഴികകള്
ഉച്ചത്തില് കരഞ്ഞാലും കേള്ക്കുവാന് കഴിയാത്തത്ര അകലം,
എങ്കിലും ഒരു തലോടലായ് തെന്നലായ് നീയടുത്തുണ്ടോ?
മുറിയില് വന്നുതട്ടി തിരിച്ചുപോവുന്ന കാറ്റിന്
നിന്റെ മണം, അത് ഞാനറിഞ്ഞിട്ടില്ലെങ്കിലും.

ദൂരെ മരണത്തിന്റെ കാലടിയൊച്ചകള്ക്കപ്പുറത്തേക്ക്
അവിടെയെന്തെന്ന തിരച്ചിലിനും തിരിച്ചറിവിനും മുന്പ്, ജീവിതം.
അതില് നമുക്ക് തണലാകുവാന് അരളികളില്ല, നാം മാത്രം.
അകലേക്കുള്ള പറിച്ചുനടലിലും പ്രസരിപ്പു വറ്റാത്ത കണ്ണുകളും
ചീകിയൊതുക്കാത്ത മുടിയിഴകളും എനിക്കെപ്പൊഴും കാണാം.

ഒരു മണി നേരത്തെ സംസാരവും പിന്നെയൊടുവില്
നീയെന്റെയാരെന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള നിശബ്ദതയും
ഒടുവില് ഉത്തരം പലനാളുകള്ക്കൊടുവിലറിയാം എന്നുറപ്പില്,
പുതപ്പിലേക്ക് ഊളിയിടുന്ന ഊണും ഉറക്കവും ശ്രുതിചേര്ന്ന
സമയകാലങ്ങള് നമുക്കായി കാത്തുനില്ക്കുന്നുവോ?
--